Postrzegamy przez pryzmat wibrujących częstotliwości, które składają się z uczuć i myślkoształtów, zamiarów i działań, skutkujących obrazem rzeczywistości, którą tworzymy i jednocześnie przeżywamy.
Gdy poszerzamy Świadomość, coraz bardziej widzimy już w sobie, jak doświadczamy zdarzeń, które odpowiadają naszej wibracji.
Rozumiemy energetyczne pole w którym żyjemy – jak łączy wszystko.
Rozumiemy jego niewerbalny język – jako język uczuć.
Każdy z nas otrzymuje dostęp tylko do takiego poziomu wibracji, jaki jest dopasowany do jego energetycznej sygnatury.
I dopóki sobie tego nie uświadomimy, myślimy, że źródło naszego jakiegokolwiek braku / cierpienia, leży w zewnętrznej rzeczywistości.
A ono leży tylko w odczuwanej przez nas niezdolności do wzniesienia się ponad najcięższą wibracyjnie część w sobie – czyli lęk, który jest uczuciem braku pełni, czyli Miłości.
Gdy czujemy się ofiarą z powodu tej naszej najniżej wibrującej części, czujemy do niej niechęć i chcemy się jej pozbyć, a odrzucenie naszej części rani nas samych, gdyż jesteśmy całością, jednym organizmem wpływającym na siebie wzajemnie.
I nasza Dusza nie zazna spokoju, póki ta najniżej wibrująca w nas część nie rozświetli się, czyli nie powróci do Domu.
Więc kiedy poszerzasz się w swojej Świadomości, obejmujesz tę część własnym Światłem i prawdziwym blaskiem.
Jakikolwiek brak, czy ciężki świat, przestaje być dla ciebie problemem, bo ty obejmujesz ten świat swoim Światłem i już nie tęsknisz za czymkolwiek na ZEWNĄTRZ siebie .